Fietssleutel

Vroeger gingen we in de vakantie vaak een stukje fietsen. Iets doen. Deze keer was het naar een speeltuin. Maar ik herinner me nog het meeste de heuvel daarachter. We rolden achter elkaar de heuvel af. We hebben heel veel plezier.

Helaas moesten we ook weer terug. Als we bij de fietsen komen blijkt mijn fietssleutel kwijt. Ik schrik maar mijn vader stelt me gerust. Mijn vader probeert het slot open te buigen maar dat lukt niet. “Gelukkig maar,“ zegt ie. Ik moet er eigenlijk wel om lachen.

Zoeken. Nu moeten we zoeken. Mij vader stelt een paar vragen: “Waar heb je allemaal precies gespeeld?”

“Op het klimrek en van de berg gerold.”

“Kan die op het klimrek uit je broek zijn gevallen?” Vraagt hij.

Ik weet zeker dat dat niet het geval was. Want ik voelde hem bij het van de berg af rollen. Dus we gaan samen zoeken op de plek waar we steeds naar beneden rolden. Iedereen gaat mee en met z´n allen zoeken we.

Terwijl we daar zoeken kan ik me niet voorstellen dat we hem zullen vinden. Zo veel gras en zo´n kleine sleutel. Menselijk gezien is dit onmogelijk, bizar. Het enige wat ik kan verzinnen, is om te gaan bidden. Tja wat zeg je dan: “Here Jezus we willen graag de sleutel vinden, legt U hem even voor mijn neus, eh, de neus van mijn schoenen.” Want anders moet ik met mijn neus op de grond of moet de sleutel vliegen. Het is wel handig om toch nog iets praktisch met God af te spreken.

Binnen een minuut zie ik de sleutel voor het puntje van mijn schoenen liggen. Ik kan het haast niet geloven. Ik pak hem op en laat het de familie zien. Ik durf zelfs niet te geloven dat die past. Maar hij past!!!

Dus wonderen bestaan. Sindsdien geloof ik dat iedere speekwoordelijke speld in een hooiberg te vinden is. Ik wil je dan wel op je hart drukken om God te vragen of Hij je met het puntje van je schoenen brengt waar de sleutel ligt.